Πρός τούς απανταχού ερωτευμένους

Ανθοπωλεία και κοσμηματοπωλεία έχουν σήμερα την τιμητική τους.
Ανθοδέσμες και δώρα ,δίνουν και παίρνουν.Είναι η μέρα των ερωτευμένων..Ο Βαλεντίνος έχει πιά καθιερωθεί σάν ο προστάτης τους.Γιά κάποιους είναι ευκαιρία να εκφράσουν τόν  έρωτα τους, γιά άλλους νά δείξουν τήν αφοσίωση τους, πάντα βέβαια έχοντας το ανάλογο δώρο, μικρό ή μεγάλο, δεν έχει σημασία.
  Για πολλούς είναι μιά συνηθισμένη μέρα.
Υπάρχει όμως και μια..." ειδική" κατηγορία.
Είναι η κατηγορία ,τών από χρόνια Παντρεμένων, πού παραμένουν όμως ερωτευμένοι με το έτερον τους ήμισυ .
 Σε αυτούς λοιπόν  ειδικά ,είναι αφιερωμένο το παρακάτω ποίημα:

Στὴ γυναῖκα μου

Προσφιλές μου ταίρι, δίχως νὰ στὸ πῶ,
τὸ καταλαβαίνεις ὅτι σ᾿ ἀγαπῶ.
Κι ἂν μὲ σὲ κακιώνω στὴ κακή μου ὥρα
κι ἀρχινᾷ μουρμούρα καὶ κακογλωσσιά,
μοῦ ἀρέσει νά ῾χω καὶ ὀλίγη μπόρα,
μοῦ ἀρέσει λίγη φουσκοθαλασσιά.
Δίχως πεῖσμ᾿ ἀγάπη, δίχως λίγη πίκρα,
δὲν ἀξίζει διόλου καὶ δὲν ἔχει γλύκα.
Βάστα μου, γυναῖκα, μοῦτρα σοβαρὰ
καὶ κλωστὴ σοῦ κόβω, κάκια σοῦ κρατῶ,
ἐπειδὴ νομίζω πὼς καμμιὰ φορά
κι η πολλὴ μπουνάτσα φέρνει ἐμετό.
Προσφιλές μου ταίρι, δίχως νὰ στὸ πῶ,
τὸ καταλαβαίνεις ὅτι σ᾿ ἀγαπῶ.
Σ᾿ ἀγαπῶ μὲ γέλια, μὰ καὶ θυμωμένη
κι ἂν ποτὲ γυρίζω νὰ ἰδῶ καμμιά,
πάντα ὅμως κτῆμα ἰδικό σου μένει
ἡ καρδιά μου ὅλη καὶ ...ἡ ἀσχημιά.

Το ποίημα τού Γεώργιου Σουρή είναι γραμμένο γύρω στο 1900, παραμένει όμως επίκαιρο.

Ευχές λοιπόν σε όλους τους ερωτευμένους.

Tα σκοταδια και το .."Φως" !!!

Παραθέτω αυτούσιο ένα άκρος ...διαφωτιστικό κείμενο του
Σπυρίδωνα Κ Τσιτσιγκου :

Σπυρίδων Κ. Τσιτσίγκος 

Οἱ βιο­μη­χα­νι­κές μας κοι­νω­νί­ες ἀδυ­να­τοῦν σή­μερα νά φα­ντα­στοῦν τήν ἀξί­α πού εἶχε τό φῶς γιά τούς πρω­τό­γονους. Προ­χρι­στια­νι­κά τό σκο­τά­δι, ὁ χει­μώ­νας καί ἡ λε­χώ­να ἐθε­ω­ροῦντο πράγ­μα­τα δαι­μο­νι­κά (ἀκά­θαρ­τα), πού ἔπρε­πε μέ τή Μα­γεί­α νά ἐξορ­κι­στοῦν. Ἀντί­θε­τα, ἡ ἄνθηση τῆς Φύ­σης, τῆς Γῆς (πρβλ. γυ­ναίκας: ἡ ἀνα­γέν­νη­ση τῆς μη­τέ­ρας σέ παρ­θέ­να), τοῦ ἀέ­ρα καί τῆς φωτιᾶς, ἦταν κάτι τό ἐπι­θυ­μητό  (ἄρα καί θε­ϊ­κό). Οἱ Εἰδω­λο­λάτρες (φυ­σιο­λά­τρες, ἀστρο­λό­γοι, μά­γισ­σες) εἶχαν ἀφιε­ρώ­σει πολ­λές γιορτές γιά νά τι­μή­σουν τό φῶς (Ἥλιο, Σε­λή­νη), πού συμ­βο­λι­ζό­ταν μέ τή φω­τιά-φλό­γα (κε­ρί). Με­τα­ξύ αὐτῶν ἐξέ­χου­σα θέ­ση κα­τεῖχε ἡ Candlemas ἤ Imbolog (<imbolc = μέ­σα στή μή­τρα), χρο­νι­κό ση­μεῖο στίς ἀρχές Φε­βρουα­ρί­ου (<februa = λω­ρί­δα ἀπό γι­δο­τό­μα­ρο) με­τα­ξύ χει­με­ρι­νοῦ ἡλιο­στα­σί­ου καί ἐα­ρινῆς ἰση­με­ρί­ας, ὅπου ὁ Ἥλιος βρί­σκε­ται στόν ἀστε­ρι­σμό τοῦ Ἰχθύ­ος, δηλ. τό με­γά­λω­μα (ἐνδυ­νά­μω­ση) τοῦ φω­τός με­τά τή σκο­τει­νιά τοῦ χει­μώ­να. Τήν αὔξη­ση τοῦ φω­τός πα­ρο­μοί­α­ζαν μέ τήν πε­ρί­ο­δο τῆς γα­λα­κτο­τρο­φί­ας τοῦ βρέ­φους (Oimelc).

Στήν Pennsylvania (να­ός τοῦ Marmot), ἀρχι­κά ἀπό Σκώ­τους Κέλ­τες καί Γερ­μα­νούς, πί­στευαν ὅτι ἄν ὁ σκα­ντζό­χοι­ρος (ἤ ὁ ἀσβός) γυ­ρί­σει καί δεῖ στίς 2/2 τή σκιά του, θά ξα­να­μπεῖ στή φω­λιά του γιά ἄλλες 6 ἑβδο­μάδες, για­τί θά συ­νε­χι­στεῖ ὁ χει­μώ­νας. Στή γιορ­τή ἐτιμᾶτο ἡ τρί­μορφη (τῆς ποι­η­τικῆς ἔμπνευ­σης, τοῦ σέξ-γέν­νη­σης καί τῆς ἔμπυρης σφυ­ρη­λά­τη­σης τῆς σι­δη­ρο­τε­χνί­ας) θε­ά τῆς φω­τιᾶς Brigit (ὡς κύ­κνος) καί ὁ Πάν (Luprecalia = γιορ­τή τῶν λύ­κων),ζω­ο­θυ­σί­ες μέ ὄργια (οἱ  ἐνῶ γί­νο­νταν ἱε­ρεῖς χτυ­ποῦσαν μέ γι­δο­τό­μα­ρα ξε­γυ­μνω­μέ­νες γυ­ναῖκες, γιά νά γίνουν γό­νι­μες!), ἐφό­σον στόν ἐξω­χρι­στια­νι­κό κό­σμο τό σέξ πε­ρι­βαλ­λό­ταν ἀπό tabu.

Ἄν, ὅμως, τό φυ­σι­κό φῶς εἶχε τό­ση ἀξί­α γιά τόν σαρ­κι­κό ἄνθρω­πο, πό­ση ἆράγε θά πρέ­πει νά ἔχει τό πνευ­μα­τι­κό φῶς γιά τόν πνευ­μα­τι­κό; Λέ­γο­ντας πνευ­μα­τι­κό φῶς, ἐννο­οῦμε ὅλο ἐκεῖνο τό πλέγ­μα ἀξιῶν, πού δί­νει νό­η­μα καί σκο­πό στή ζω­ή μας. Ἀπό τή στιγ­μή πού ὁ ἄνθρωπος συ­νει­δη­το­ποί­η­σε τόν ἑαυ­τό του (homo sapiens), ἀπό τό­τε ἔχου­με τήν ἐμφά­νι­ση τοῦ ἀνθρω­πί­νου πνεύ­μα­τος.

Ὁ Χρι­στια­νι­σμός πρός ἀντι­με­τώ­πι­ση τῆς Κτι­σιο­λα­τρί­ας καί τοῦ Γνω­στι­κι­σμοῦ κα­θιέ­ρω­σε πα­νη­γυ­ρι­κά τή γιορ­τή τῆς Ὑπα­πα­ντῆς ὡς τήν πα­ναν­θρώ­πι­νη ἀπο­δο­χή τοῦ Χρι­στοῦ - Φω­τός. Ἡ Ὑπα­πα­ντή, ὡς προ­φη­τι­κή δια­κή­ρυ­ξη τοῦ θε­οδόχου ἱε­ρέ­α Συ­με­ών γιά τό «σω­τή­ριον» τοῦ Θε­οῦ (Ἐναν­θρώ­πη­ση), μαρ­τυ­ρεῖ τήν πρώ­τη ἐπί­ση­μη ἐμφά­νι­ση τοῦ Βρέ­φους Ι­η­σοῦ στό κοι­νω­νι­κό Του πε­ρι­βάλ­λον.

Ὁ Χρι­στός, ὡς ὁ προ­αιώ­νιος (δη­μιουρ­γι­κός) Λό­γος τοῦ Φω­τός, ἔλαμ­ψε μέ τήν Ἐνσάρ­κω­σή Του στούς ἀνθρώ­πους (Ἐπιφάνεια), πού ὡς «κατ' εἰκό­να» Του, κα­θρε­φτί­ζο­νται (κρί­νο­νται) πά­νω Του (βλ. αὐτο­γνω­σία). Ἔτσι, ὁ Χρι­στια­νι­σμός ἤθε­λε νά πεῖ στούς Πα­γα­νι­στές ὅτι ὅπως ἀνέ­με­ναν τόν Ἥλιο, νά ἀνα­μέ­νουν τόν Χρι­στό, ὅπως Τόν πρόσμε­νε καί τε­λι­κά ἀξιώθη­κε νά Τόν πάρει στήν ἀγκα­λιά του ὁ δί­καιος Συ­με­ών. Μέ τόν τρό­πο αὐτό, ἡ Ἐκκλη­σί­α συν­δύ­α­ζε τό φυ­σι­κό φῶς (Ἥλιος) μέ τό πνευ­μα­τι­κό (Χρι­στός), ἀντι­κα­θι­στώ­ντας τή λα­τρεί­α τῆς κτί­σης (Φύ­σης) μέ τή λα­τρεί­α τοῦ Κτί­σα­ντα (Δη­μιουρ­γοῦ Θε­οῦ).

Ἡ ἀνθρώ­πι­νη σο­φί­α (lumen naturale) δι­χά­στη­κε ἀπέ­να­ντι στό πρό­σω­πο τοῦ Χρι­στοῦ. Μέ τήν ἀνα­το­λή τοῦ ἄστρου τῶν Χρι­στου­γέν­νων ἄλλοι σκο­τεί­νια­σαν (Ἰού­δας, διῶκτες, ἄθε­οι, ὑλι­στές, αἱρε­τι­κοί) καί ἄλλοι φω­τί­στη­καν (Τρεῖς Μά­γοι, ἀπ. Παῦλος, διά­ση­μοι ἐπι­στή­μο­νες καί Φι­λό­σο­φοι) ψυ­χο­πνευ­μα­τι­κά, σύμ­φω­να μέ τήν προ­φη­τεί­α (Λουκ. 2, 34).

Στό πα­ρελ­θόν, οἱ διά­φο­ρες Θρη­σκεῖες ἀπο­δέ­χτη­καν ὡς Φῶτα τούς δι­κούς τους Μύ­στες (Βούδ­δας = φω­τι­σμέ­νος). Σή­με­ρα ἡ New Age ἐπι­χει­ρεῖ νά ἐκμε­ταλ­λευ­τεῖ τήν Candlemas γιά ἕναν νε­ο-εἰδω­λο­λα­τρι­κό Οἰκο-Φε­μι­νι­σμό. Ὅμως, οἱ δύ­ο Διαθῆκες (πε­ρι­στε­ρές), ἀπο­δει­κνύουν κα­θα­ρά τή θε­ό­τη­τα τοῦ Χρι­στοῦ. Ὁλό­κλη­ρη ἡ Π.Δ. ἀπο­τε­λεῖ προ­τύ­πω­ση (σκιά) τῆς ἀπο­δοχῆς τοῦ μεσ­σια­νι­κοῦ Φω­τός. Ἀντί τῆς θυ­σί­ας τοῦ Μο­νο­γε­νοῦς Υἱοῦ τοῦ Θε­οῦ, οἱ Ἑβραῖοι πρό­σφε­ραν τότε στόν Να­ό τόν πρω­τό­το­κο γιό τους μέ τή μορ­φή τῶν θυσιῶν κα­θαρῶν ζώ­ων· ἀντί τοῦ «παρ­θε­νι­κοῦ το­κε­τοῦ» τῆς Μη­τροπαρ­θέ­νου ἐξά­γνι­ζαν τε­λε­τουρ­γι­κά τίς λεχῶνες μέ κα­θαρ­μούς (σα­ρά­ντι­σμα: 40 = μέ­σος ὅρος μιᾶς γε­νιᾶς), ἐφό­σον τό σέξ ἐθε­ω­ρεῖτο ὡς μί­α­σμα.

Ἀγα­πη­τι­κή ἀπο-δο­χή τοῦ Χρι­στοῦ ση­μαί­νει πί­στη σ' Αὐτόν. Καί πίστη ση­μαί­νει ἐσχα­το­λο­γι­κή «ἔξο­δο» (Ek-stase) «εἰς Θε­οῦ ὑπά­ντη­σιν», ἀλλά καί ἐφαρ­μο­γή τοῦ Νό­μου Του (ὑπ-α­κού­ω), πού εἶναι ἡ ἀγά­πη τοῦ «πλη­σί­ον» (δηλ. ἡ Ἐκκλη­σί­α). Ἀπο­δε­χό­με­νος ὁ Θ. Πα­τέ­ρας τόν Υἱό καί ὁ Υἱός τόν Πα­τέ­ρα, ἀκού­ει καί κά­θε ἄνθρω­πο (φτω­χό, χή­ρα, ὀρφανό, τα­πει­νό, φυ­λα­κι­σμέ­νο). Ἡ ἀπο­δο­χή τῶν ἄλλων (συ­γκα­τά­βα­ση: empathy), γυ­ναικῶν, παι­διῶν σάν τό Θεῖο Βρέ­φος καί γε­ρό­ντων σάν τόν δί­καιο Συ­με­ών καί τήν προ­φή­τισ­σα Ἄννα, ὡς εἰκό­νων τοῦ Φω­τός, ἐξα­γιά­ζει τήν οἰκο­γέ­νεια, τίς κοινω­νικές - ἐπαγ­γελ­μα­τι­κές σχέ­σεις, τό Ἔθνος καί ὅλη τήν ἀνθρωπό­τη­τα.

Ἡ Ὀρθο­δο­ξί­α ἀρνεῖται τό­σο τή μη­τριαρ­χι­κό­τη­τα τοῦ Πα­γανι­σμοῦ, ὅσο καί τήν πα­τριαρ­χι­κό­τη­τα τοῦ Ἰου­δαϊ­σμοῦ. Στήν ἀναί­μα­κτη θυ­σί­α, ὅπου ὁ Υἱός προ­σφέ­ρει τό Σῶμα Του (Ἐκκλη­σί­α) στόν Θ. Πα­τέ­ρα (εὐδο­κί­α), ὁ πι­στός θυ­σιά­ζει τήν ψυ­χή καί τό σῶμα ἀντί τῶν δύ­ο (βλ. 2 φύ­σεις τοῦ Χρι­στοῦ) τρυ­γό­νων (= παρ­θέ­νων). Ἔτσι, μέ­σα στό μυ­στή­ριο τῆς Θ. Εὐχα­ρι­στί­ας ὄχι μό­νο μπο­ροῦμε νά ἀγκα­λιά­σου­με τόν Χρι­στό, ἀλλά καί νά Τόν γευ­τοῦμε σω­μα­τι­κά (θε­ο­δό­χοι). Ἄν ἀνοί­ξου­με τήν καρ­διά μας σ' Αὐτόν, θά γε­μίσου­με ἀπό (πνευ­μα­τι­κή) χα­ρά (cum summa laetitia), με­γα­λύ­τε­ρη ἀπό ἐκεί­νη τοῦ κοινοῦ το­κε­τοῦ: «Βρέ­φος βλέ­πω καί Θε­όν μου γνωρί­ζω, βρέ­φος θηλᾶζον καί τόν κό­σμον δια­τρέ­φον, βρέ­φος κλαυθ­μη­ρί­ζον καί κό­σμῳ ζω­ήν καί χα­ράν χα­ρι­ζό­με­νον» (Κύ­ριλλος Ἱε­ρο­σο­λύ­μων).

Τέ­λος, ἡ ἀπο­δο­χή τοῦ Χρι­στοῦ εὐερ­γε­τεῖ τήν (προ­σω­πι­κή καί κοι­νω­νι­κή) ὑγεί­α καί τόν πλα­νή­τη μας, ἐφό­σον ἡ γιορ­τή κα­θιε­ρώ­θη­κε τό 542 ἐξαι­τί­ας μιᾶς ἐπι­δη­μί­ας πα­νώ­λους καί ἑνός σει­σμοῦ στήν Κων/πο­λη, «ἵνα ὑπα­ντήσῃ ἵλειος ὁ Θε­ός τοῖς τό­τε κα­τα­τρε­χο­μέ­νους ὑπό τῶν συμ­φορῶν ἐκεί­νων» (Παῦλος Διά­κο­νος).

πηγή: Αντίφωνο (Antifono.gr)

   Σε ένα πραγμα συμφωνουμε κυριε Τσιτσιγκο, στην αξια του φωτος για τον ανθρωπο.Περισσοτερο δε του πνευματικου φωτος.

  Μιλατε για προχριστιανικο κοσμο, γενικα αοριστα και απαξιωτικα.

Αναφερεστε σε λατρειες και τελετες, διαφορων λαων και διαφορετικων εποχων, για να φτασετε στο επιθυμητο για εσας αποτελεσμα, του σκοταδισμου που 

ταχα επικρατουσε .

  Σκοπιμα δεν αναφερεστε στις Ελληνικες γιορτες και στις κατεξοχην θεοτητες του φωτος,Ζευς και Απολλων με τις ιδιοτητες που τους αποδιδονταν.(Ζευς-Ηλιος>φωτια-θερμοτητα-φως, [απο το ζεω /καιω, εξου και ζεστη, ζεση κτλ.] αλλα

 και Διας-γνωστης-διμιουργος,[απο ριζα δι, εξου και ΔΙδασκω, ΔΙδαχη. αλλα και ΔΙμιουργεια κτλ.] αλλα και ΖΕΥκτης των ιδιοτητων αυτων, φυσικων[φως, θερμοτητα κτλ] και μεταφισικων[γνωση],αντιθετων[ζευγη δυναμεων ,θεοτητων ]κτλ.

  (Απολλων> θεος του καθαρου φωτος-θεραπευτης, αλλα και θεος της αρμονιας της μουσικης και χρησμοδωτης.[μεσω της γνωσης >του Πατερα του Δια].

  Λετε:Προ­χρι­στια­νι­κά τό σκο­τά­δι, ὁ χει­μώ­νας καί ἡ λε­χώ­να ἐθε­ω­ροῦντο πράγ­μα­τα δαι­μο­νι­κά (ἀκά­θαρ­τα), πού ἔπρε­πε μέ τή Μα­γεί­α νά ἐξορ­κι­στοῦν

 Στον αρχαιο Ελληνικο κοσμο οι ανθρωποι ζουσαν σε αρμονια με την φυση.

Για τις εποχες ειχαν φτιαξει και εναν απο τους καλλιτερους και γεματους νοημα μυθους, αυτον της Δημητρας και της Κορης.[Το νοημα του μυθου ειναι βαθυ και δεν περιοριζεται μονο στο: Χειμωνας=θανατος της φυσης- Ανοιξη=αναγεννηση.]

  Οσο για τις λεχωνες και τον τοκετο,υπηρχαν προστατιδες θεες.Η Λυτω και η Ηρα για την λοχεια και η Ειλειθυια και η Αρτεμις για τον τοκετο.[Ειλειθυια, η ερχομενη προς βοηθεια,-απο το ρημα Ελευθω=ερχομαι-φερω]

  Οι Έλληνες θεωρούσαν ότι όλα ήταν "εμπλαια Δαιμόνων",με την ενοια οτι ολα περικλειουν μεσα τους το θεικο [και οχι το ακαθαρτο - δαιμονικο, με την ενοια που εδωσαν στον ορο οι χριστιανοι] και βεβαια καμια αναγκη εξορκισμου δεν υπηρχε.

Λετε:

ζω­ο­θυ­σί­ες μέ ὄργια (οἱ  ἐνῶ γί­νο­νταν ἱε­ρεῖς χτυ­ποῦσαν μέ γι­δο­τό­μα­ρα ξε­γυ­μνω­μέ­νες γυ­ναῖκες, γιά νά γίνουν γό­νι­μες!), ἐφό­σον στόν ἐξω­χρι­στια­νι­κό κό­σμο τό σέξ πε­ρι­βαλ­λό­ταν ἀπό tabu.
   Στον  αρχαίο Ελληνικό κοσμο, το σεξ δεν αποτελουσε ποτε θεμα ταμπου.Άλλωστε ειναι γνωστη η θεση που ειχαν οι εταίρες στην κοινωνία.
Αντιθετα στον χριστιανισμο ηταν ανέκαθεν θεμα ταμπου, οπως άλλωστε και ολες οι ηδονές της ζωης[ ακομη και το γελιο].Η θεση της γυναικας καθορίζεται επακριβώς, σαν υποδεέστερη του ανδρός και κάτω απο τις διαταγές του. Η γυναίκα απαγορεύεται να ιερουργεί, να εισέρχεται στο άβατο(ιερό του ναου) και εχει ξεχωριστη θεση στο γυναικωνιτη( μακρια απο τους ανδρες).[βλ. Ιωαννης Χρυσοστομος,Αποστολος ..Σαουλ, ευαγγελια και Πατερικα κειμενα.]
 Σε αντιθεση με τις γυναικες του αρχαιου Ελληνικου κοσμου, τις ποιητριες και
φιλοσοφους[Σαπφω ,Υπατια..]
Επιπλεον η αγαμια θεωρηται υψιστο προσον..
  Λετε:
Ἡ ἀνθρώ­πι­νη σο­φί­α (lumen naturale) δι­χά­στη­κε ἀπέ­να­ντι στό πρό­σω­πο τοῦ Χρι­στοῦ. Μέ τήν ἀνα­το­λή τοῦ ἄστρου τῶν Χρι­στου­γέν­νων ἄλλοι σκο­τεί­νια­σαν (Ἰού­δας, διῶκτες, ἄθε­οι, ὑλι­στές, αἱρε­τι­κοί) καί ἄλλοι φω­τί­στη­καν (Τρεῖς Μά­γοι, ἀπ. Παῦλος, διά­ση­μοι ἐπι­στή­μο­νες καί Φι­λό­σο­φοι) ψυ­χο­πνευ­μα­τι­κά, σύμ­φω­να μέ τήν προ­φη­τεί­α (Λουκ. 2, 34).
   Η ανθρωπινη σοφια κυνηγηθηκε απο το χριστιανισμο.Οι φιλοσοφικες σχολες εκλεισαν, τα επιστημονικα συγγραματα ριχτηκαν στην πυρα και η επιστημονικη γνωση ξεχαστηκε.
 Για δεκα  και πλεον αιωνες ο κοσμος βυθιστηκε στο σκοταδι.

  Λετε:Ὅμως, οἱ δύ­ο Διαθῆκες (πε­ρι­στε­ρές), ἀπο­δει­κνύουν κα­θα­ρά τή θε­ό­τη­τα τοῦ Χρι­στοῦ. Ὁλό­κλη­ρη ἡ Π.Δ. ἀπο­τε­λεῖ προ­τύ­πω­ση (σκιά) τῆς ἀπο­δοχῆς τοῦ μεσ­σια­νι­κοῦ Φω­τός.
  Μεγα ψευδος.
Πουθενα δεν αποδεικνυεται η θεοτητα του Χριστου και μαλιστα καθαρα.
Διαβαστε προσεκτικα τα κειμενα.Το μονο που αποδεικνυουν ειναι  τη σκληροτητα του Γιαχβε.[Ο ιδιος ο αναβλεψας Σαουλ δεν αναφερει τον Χριστο σαν Θεο.]

  Λετε:
Τέ­λος, ἡ ἀπο­δο­χή τοῦ Χρι­στοῦ εὐερ­γε­τεῖ τήν (προ­σω­πι­κή καί κοι­νω­νι­κή) ὑγεί­α καί τόν πλα­νή­τη μας, ἐφό­σον ἡ γιορ­τή κα­θιε­ρώ­θη­κε τό 542 ἐξαι­τί­ας μιᾶς ἐπι­δη­μί­ας πα­νώ­λους καί ἑνός σει­σμοῦ στήν Κων/πο­λη, «ἵνα ὑπα­ντήσῃ ἵλειος ὁ Θε­ός τοῖς τό­τε κα­τα­τρε­χο­μέ­νους ὑπό τῶν συμ­φορῶν ἐκεί­νων» (Παῦλος Διά­κο­νος).
 
Για πολλα χρονια το σωμα θεωρουνταν απο τους χριστιανους φυλακη της ψυχης.
Ηταν το ευτελες" σαρκιον"απο το οποιο επρεπε να απαλλαγουν.Ο πλανητης ειναι για τους χριστιανους κτημα προς χρηση και εκμεταλευση.Τα αποτελεσματα τα βλεπουμε σημερα γυρω μας.

Πολλα θα μπορουσαμε να πουμε γυρω απο τα γραφομενα σας κυριε Τσιτσιγκο, θα περιοριστω ομως μονο σε κατι τελευταιο:
 Με διαφορες θεολογικες αλχημειες αυθαιρετα συμπερασματα και θεωρωντας σαν αδιαψευστες αληθειες τα εκκλησιαστικα κειμενα και μαλιστα ακριτα και ασχολιαστα, δεν ερχομαστε σε επαφη με το "ΦΩΣ",παρα με το απολυτο σκοτος.

Τρεις Ιεραρχες .Οι "προστατες "των γραμματων.

Εσωσαν λενε, και προστατεψαν τα Ελληνικα γραμματα.Πως; και απο ποιον; Απο ποιον κινδυνευε η επισημη γλωσσα της εποχης;
Ας δουμε ομως τι γνωμη ειχαν για τους Ελληνες  και την Ελληνικη παιδεια οι "πανσοφοι" αυτοι ιεραρχες:
Η μητέρα μου πρόσεχε να μη φιλήσουν τα χείλη μου Ελληνικά χείλη,
να μην αγγίξουν τα χέρια μου Ελληνικά χέρια
και ούτε Ελληνικά τραγούδια να ΜΟΛΥΝΟΥΝ τα αυτιά και την γλώσσα μου»
 Γρηγόριος Νανζιαζηνός
--------
«Μη δειλιάζετε από των Ελληνικών πιθανολογημάτων... τα οποία είναι σκέτα ξύλα, μάλλον δε δάδες που απώλεσαν και του δαυλού την ζωντάνια και του ξύλου την ισχύ, μη έχοντας δε ούτε και του πυρός την φωτεινότητα, αλλά σαν δάδες καπνίζουσες καταμελανώνουν και σπιλώνουν όσους τα πιάνουν και φέρνουν δάκρυα στα μάτια όσων τα πλησιάζουν. Έτσι και (των Ελλήνων) η ψευδώνυμος γνώση σε όσους την χρησιμοποιούν».

[   «Πρόσταγμα ημίν, μη δειλιάν από των Ελληνικών πιθανοτήτων και από των παρά τοις ετεροδόξοις δυσφημιών, άτινά εστι δύο ξύλα, μάλλον δε δύο δαλοί, απολέσαντες μεν του φυτού το ζωτικόν και του ξύλου το ισχυρόν, μη έχοντες δε το του πυρός φωτεινόν, αλλά δαλοί καπνιζόμενοι, μελαίνοντες μεν τους απτομένους αυτών και σπιλούντες, δακρύειν δε τους οφθαλμούς των εγγιζόντων
παρασκευάζοντες.» ]
  - «Οι των Ελλήνων σοφοί, οι την φιλοσοφίαν ασκήσαντες, και την μισογυνίαν ελόμενοι, κατακρίνουσι τους εν τη αληθινή σοφία όντας, και συμπεπλεγμένους γυναικαρίοις ασώτοις.»

      «Δια της σης σοφίας εις το βάθος της Ομήρου μανίας εισελθείν.»

«Οι παρά τοις Έλλησι σοφοί, τον μεν βίον έχοντες τοις αισχίστοις της σαρκός πάθεσιν εγκυλινδούμενον.»

     » Ράξειν ουν αυτούς επαγγέλλεται και καταβαλείν πάντας τους επανισταμένους τω όρει Σιών, και διασκεδάσειν αυτών την κατά της αληθείας ασεβή συμφωνίαν. Εισί δε οι εχθροί Σύροι και Έλληνες· οι μεν τα προς ανατολάς του ηλίου κατέχοντες, οι δε τα προς τας δυσμάς. Δια τούτο δε διασκεδασθήσονται, επειδή κατήσθιον όλω τω στόματι τον Ισραήλ.»

Βασιλειος ο "Μεγας"(Ναι,ναι, αυτος ο καλοκαγαθος γελαστος γερακος που φερνει δωρα την πρωτοχρονια)
-----------
«Περί Κενοδοξίας και πώς δει τους Γονείς Ανατρέφειν τα Τέκνα»:
«Κανένας δεν πρέπει να δίνει στα παιδιά του ονόματα των ελλήνων προγόνων του, του πατέρα, της μητέρας, του παππού και του προπάππου, αλλά να δίνει τα ονόματα των δικαίων της Παλαιάς Διαθήκης».
«Αν κοιτάξεις στα ενδότερα (των ελληνικών σκέψεων) θα δεις, τέφρα και σκόνη και τίποτε υγιές, αλλά τάφος ανοιγμένος είναι ο λάρυγγας (των Ελλήνων φιλοσόφων!), όλα δε είναι γεμάτα ακαθαρσίες και πύον, και πάντα τα δόγματα τους βρίθουν από σκουλίκιαν...
Αυτά γέννησαν και αύξησαν οι Έλληνες, παίρνοντας από τους φιλοσόφους τους... Εμείς όμως, δεν παραιτούμαστε από την μάχη εναντίον τους».
 «Μωρούς», τόμος 18 σελ. 17, εκφέροντες «λόγους μάταιους κι ακάθαρτους», 18. 113, «δεισιδαίμονες» 34. 429, αιμομίκτες μετά μητέρων και αδελφών, 34. 497, ασοφότερους από τα ζώα, 34. 497. Επί πλέον «στιγματισμένους, χειρότερους από τους χοίρους που πασαλείβονται με περιττώματα», «κυνικά καθάρματα», «πανάθλιους», «παμμίαρους, αδιάντροπους»

«Πόσον εκοπίασεν ο Πλάτων με τους μαθητές του με το να μας συζητεί περί γραμμής και γωνίες και σημείου και περί αριθμών αρτίων και περιττών και ίσων μεταξύ των και ανίσων και δια τέτοια θέματα λεπτεπίλεπτα ως ο ιστός της αράχνης - διότι αυτά είναι δια την ζωήν περισσότερον άχρηστα από εκείνα τα υφάσματα – και χωρίς να ωφελήση πολύ ή ολίγον με τας συζητήσεις αυτάς εγκατέλειψεν έτσι την ζωήν».

«Κι αν ακόμη φονεύσει κάποιος κατά το θέλημα του θεού, ο φόνος αυτός είναι από κάθε φιλανθρωπία καλύτερος, ενώ αν κάποιος από λύπη δείξη ευσπλαχνία και φιλανθρωπία, παρά το θέλημα του θεού, θα μπορούσε η φειδώ αυτή να αποβή πιο μιαρή από οποιοδήποτε φόνο»!!!

«…δια να καταισχύνωμεν και τους Έλληνας. Διότι τώρα, αν και θέλω να απευθύνομαι προς αυτούς, ενώ τους νικώμεν εις τους λόγους και εις την αλήθεια των δογμάτων, επισύρωμεν εις βάρος μας τον χλευασμόν από την σύγκρισιν του βίου, αφού εκείνοι μεν, αν και ευρίσκονται εις την πλάνην και δεν πιστεύουν εις τίποτε ισάξιον με την ιδικήν μας πίστιν, όμως ζουν βίον φιλοσοφίας, ενώ εμείς κάμνομεν το εντελώς αντίθετον».
«αλλ’ εγώ τώρα θρηνώ, όταν Έλληνες είναι φιλοσοφώτεροι από εμάς που έχομεν εντολή να μιμούμεθα αγγέλους».
«Ας μιμηθώμεν τουλάχιστον τους βαρβάρους εμείς οι πολίται των ουρανών».

«Λόγος κατά Ιουδαίων Δ΄» σελ. 199,
«Ο Φινεές λοιπόν, που διέπραξε σε μια στιγμή δύο φόνους, φονεύοντας έναν άνδρα και μια γυναίκα, τιμήθηκε με το αξίωμα της ιεροσύνης, ενώ αυτός όχι μόνον δεν μόλυνε με το αίμα τα χέρια του αλλά καθαρώτερα τα έκαμε».

«Και γνωρίζω μεν ότι μερικοί ισχυρίζονται ότι το - χρησιμοποίησε περισσότερο – (εννοεί του Παύλου) το είπε περί ελευθερίας, υποστηρίζοντες ότι σημαίνει, εάν ημπορείς να ελευθερωθής, ελευθερώσου.. Δεν λέγει λοιπόν τούτο, αλλ’ εκείνο που είπα προηγουμένως, θέλων να δειξη ότι δεν κερδίζει τίποτε περισσότερον αυτός που γίνεται ελεύθερος και επομένως, λέγει, και αν ακόμη εξαρτάται από σένα να ελευθερωθής, μάλλον μένε ως δούλος».

“…Γενικά όμως είναι ένα σκουλήκι (η γυναίκα) που σέρνεται, η κόρη του ψεύδους, ο εχθρός της ειρήνης.
Ο κατάλογος των αμαρτημάτων και των αδυναμιών της είναι ατελείωτος.
Είναι ελαφρόμυαλη, φλύαρη και ακόλαστη. Πάνω απ’ όλα είναι παθιασμένη με την πολυτέλεια και τις δαπάνες.
Φορτώνεται με κοσμήματα, πουδράρει το πρόσωπό της, βάφει τα μάγουλά της με κοκκινάδια,
βάζει μυρωδικά στα ρούχα της, και έτσι γίνεται θανάσιμη παγίδα για τον εκμαυλισμό των νέων μέσω όλων των αισθήσεων

«Είδες την θαυμάσιαν τούτη γυναίκα που λάμπουσα από της ψυχής το κάλλος αλλά και της όψεως, στις (υποδείξεις) του δικαίου (Αβραάμ) πορευομένη;  Αυτήν να μιμείσθε γυναίκες... (!) αυτό είναι φιλίας και υπακοής γνώρισμα… υπέρ του δικαίου (Αβραάμ) και εις μοιχείαν εαυτήν (Σάρρα) εξέδωσεν και συνουσίας ανέχετο βαρβαρικής (!!!) ...Είδες αγαπητέ μου την ευμήχανον του θεού σοφία;»

  Ιωαννης ο "χρυσοστομος"
-----------
Αυτα ειναι λογια των "αγιων "πατερων της εκκλησιας, που ειναι ταυτοχρονα και προστατες των Ελληνικων γραμματων.
Δεν ειναι ομως οι τρεις αυτοι "ιεραρχες" οι μονοι" αγιοι" και "πατερες "που βρισκονται στο επισημο εορτολογιο της εκκλησιας και τιμωνται για την " προσφορα" τους:

'' Και, φυσικά, πρωταρχικό ρόλο στο μίσος κατά «παντός του ελληνικού» και στον λυσσαλέο κατατρεγμό του, έπαιξε η Εκκλησία, που ήταν ο φορέας και λειτουργός της νέας θρησκείας και ο μοναδικός σχεδόν πνευματικός οδηγητής των Βυζαντινών.

Η πρώτη τους κίνηση ήταν να καταστρέψουν τους ναούς και τα αγάλματα των Ελλήνων στερώντας, έτσι, τον κόσμο από ανεπανάληπτα δημιουργήματα της αρχαίας τέχνης, για να μη μείνει ίχνος από τη «βδελυρή θρησκεία των ειδώλων».

Ο πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόφιλος, πρωτοστάτησε στην πυρπόληση της βιβλιοθήκης του Σεραπείου, με τους 42.000 τόμους της μοναδικής κιβωτού της αρχαίας γνώσης και λογοτεχνίας...

Ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος Α' κατάργησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες και ο πολύς Ιουστινιανός έκλεισε τις φιλοσοφικές σχολές της Αθήνας...

Και να ήταν μόνο τα άψυχα; Οι πρόδρομοι των σημερινών ζηλωτών επιδόθηκαν σε φοβερούς διωγμούς και σφαγές των «εθνικών», που τις ομολογούν και οι χριστιανοί χρονικογράφοι...

Ο ελληνολάτρης αυτοκράτορας Ιουλιανός όχι μόνο συκοφαντήθηκε και αναθεματίσθηκε σαν «αποστάτης» και «παραβάτης» αλλά και δολοφονήθηκε από χριστιανό, ενώ πολεμούσε εναντίον των Περσών...
Ο ανεψιός και διάδοχος του πατριάρχη Θεόφιλου, ο Κύριλλος, θεωρείται ηθικός αυτουργός της δολοφονίας της σπουδαίας νεοπλατωνικής φιλοσόφου Υπατίας)...

Και η Σύνοδος της Νικαίας αναθεμάτιζε όσους «μελετούσαν διεξοδικώς τα ελληνικά μαθήματα»...

Ακόμα και το όνομα «Έλλην» πήρε νόημα υβριστικό και αποκρουστικό. Το Βυζάντιο «πολέμιον υπελάμβανε (θεωρούσε εχθρικό) το των Ελλήνων όνομα, καθ' όσον ανέκαθεν το όνομα τούτο εταυτίσθη μετά της εννοίας του ειδωλολάτρου», γράφει ο κάθε άλλο παρά «αντίχριστος», βέβαια ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρηγόπουλος. «Ανόσιους, μυσαρούς, παμμίαρους» αποκαλούσαν τους Έλληνες οι αυτοκρατορικοί νόμοι και οι εκκλησιαστικοί πατέρες.

Ο Αθανάσιος κατακεραύνωνε τους «μιαρούς» Έλληνες... ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός στηλίτευσε την «κίβδηλον ποίησιν» των αρχαίων... και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος θεωρούσε πως Χριστιανισμός και Ελληνισμός είναι ασυμβίβαστοι, διαφωνώντας με τους νυν ελληνοχριστιανικούς κήρυκες...

«Το όνομα Έλλην κατήντησε θρησκευτικόν και ελέγετο περί μη χριστιανών και αν ακόμη ούτοι ήσαν Σαρακηνοί», λέει στην εκδοθείσα το 1933 «Ιστορία του Βυζαντινού Κράτους» ο ιστορικός Αμαντος.
Ακόμα και κορυφαίοι διανοητές, όπως ο πατριάρχης Φώτιος (9ος αιώνας) έγραφε πως οι Ρώσοι, προτού εκχριστιανισθούν, είχαν «ελληνικήν και άθεον δόξαν», ενώ ο «πλατωνιστής» Μιχαήλ Ψελλός (11ος αιώνας) έλεγε πως οι Κινέζοι ήταν. «Έλληνες το δόγμα»!!!

Και όταν, το 968, απεσταλμένοι του Πάπα εγχείρισαν στον αυτοκράτορα Νικηφόρο Φωκά γράμματα του Ποντίφικα με την προσφώνηση «αυτοκράτωρ των Ελλήνων», ο Φωκάς τους έριξε στη φυλακή!

Εναι αλήθεια πως, από τον 10ο και, περισσότερο, από τον 13ο αιώνα, οι βυζαντινοί ανθρωπιστές προσπάθησαν να ξαναδώσουν στα ονόματα «Ελλάς» και «Έλληνες» την παλιά τους αίγλη, και διεκδίκησαν την πνευματική «κληρονομιά» της Αθήνας. Ωστόσο, αυτή η «αποκατάσταση» δεν εξάλειψε τον (κληρικό προπάντων) ανθελληνισμό ως το τέλος της αυτοκρατορίας.

Ο μέγας λογοθέτης (πρωθυπουργός) του Ανδρόνικου Β' Παλαιολόγου, Θεόδωρος Μετοχίτης (αρχές 14ου αιώνα), θεωρούσε τους Έλληνες «εχθρούς του κράτους» και ευχόταν να «εξολοθρευθούν με την βοήθειαν του Θεού», ενώ ο προοδευτικός θεολόγος Βαρλαάμ (14ος αιώνας) θα κατηγορηθεί, ανάμεσα στ' άλλα, και σαν «ελληνομανής».

Και ο Γεννάδιος Σχολάριος (ο κατοπινός πρώτος πατριάρχης της Οθωμανοκρατίας), όταν ρωτήθηκε, τρία χρόνια πριν απ' την Άλωση, αν είναι Έλλην, απάντησε με αποστροφή: «... αν με ρωτήσει κανείς τι είμαι απαντώ, Χριστιανός είμαι».

Και ο ιστορικός Παύλος Καλλιγάς στο βιβλίο του «Μεσαιωνικός βίος του Ελληνικού Έθνους» λέγει: «Αυτούς τους διώκοντας τον Χριστιανισμόν Τούρκους, αποκαλεί η Εκκλησία "νέους Έλληνας", διότι το όνομα Έλλην ήτο τότε συνώνυμον τω αντιχρίστω... Οι περισωθέντες επίσημοι αναθεματισμοί του ελληνικού ονόματος, αποδεικνύουν ότι οι ακαταλόγιστοι εκείνοι άνθρωποι ενόσουν (έπασχαν από) αληθή ελληνοφοβίαν»....

Ο βυζαντινός ιερός πόλεμος κατά των Ελλήνων, που κράτησε έντεκα αιώνες, απόδειξε πόσο τυφλώνει ο δογματικός φανατισμός, αλλά και πόσο ανέσπερη αλκή έχει ο ελληνικός πολιτισμός, αφού κατόρθωσε να επιβιώσει ακόμα κι όταν τον μαχόταν ανένδοτα η πιο κραταιή (μαζί με τον αυτοκράτορα) δύναμη του Βυζαντίου, η ιεραρχία..."

Αυτά γραφει ο Μάριος Πλωρίτης στο "Βημα"
 Κατα τη δικη μου γνωμη η μεγαλυτερη "προσφορα" των πατερων της εκκλησιας στον Ελληνισμο ειναι το περιφημο διαταγμα του Ιωαννη του Χρυσοστομου "Ες εδοφος φερειν".

ΕΙΠΑΝ:
Νικόλαος Τωμαδάκης καθηγητής της Βυζαντινής Φιλολογίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών, 1956. «Εισαγωγή εις την Βυζαντινή Φιλολογία» τόμος Α΄, τεύχος Α΄, Β΄έκδοση.
«Ο χριστιανισμός υπήρξε πολέμιος κατά κύριον λόγον του Ελληνισμού, ως ζωής και ως σκέψεως… η μεγαλυτέρα διαβολή την οποίαν ενήργησε κατά του κλασσικού κόσμου είναι η εμφάνισις αυτού ως ειδωλολατρικού. Λατρείαν των ειδώλων, δι’ ην κατηγορούν τα συναξάρια τους μη χριστιανούς συχνότατα, δεν εγνώρισαν οι Έλληνες, εν τούτοις το όνομα Έλλην συνέπεσε ταχύτατα με την έννοια του ειδωλολάτρης».
Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ, Πρύτανις στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης, βιβλίο «Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ», έκδοση «Ψυχογιός» σελ. 17,
«Πράγματι κατά τη βασιλεία του Θεοδοσίου ο χριστιανισμός γίνεται η θρησκεία του κράτους. Εναντίων των ειδωλολατρών (διάβαζε Ελλήνων) εφαρμόσθηκαν μέτρα, που πήραν συχνά το χαρακτήρα πραγματικών διώξεων. Το μαντείο των Δελφών υποχρεώθηκε να σιγήσει, οι Ολυμπιακοί αγώνες και τα Ελευσίνια μυστήρια απαγορεύτηκαν, τα ιερά λεηλατήθηκαν από τους χριστιανούς, οι ιερείς, όπως γράφει ο Λιβάνιος υποχρεώθηκαν «να σιγήσουν ή να πεθάνουν»

Ιωαννης ο χρυσοστομος